ZCFC door de jaren heen

De laatste 25 jaar

Tja, wat gebeurde er eigenlijk de laatste 25 jaar in en rondom ons aller ZET-stadion, gelegen aan de door automobilisten zo verfoeide A-7? Toen bijvoorbeeld Jan Duyvis hoorde dat ik samen met Ger van Dongen, de stijlvolle middenvelder uit de jaren zestig, 75 jaar geschiedenis ging opschrijven, zei Jadu plompverloren: “Sinds Henk Evenblij ermee stopte, is er weinig meer gebeurd. Als hij dan toch gaat schrijven, moet ie de eerste pagina gewoon wit laten…” Mooie tekst van een mooie man met een oranje-zwart hart en eens een begaafde nummer 11. Jan nam niet alleen ballen op zijn hak, maar ook kleurrijke figuren zoals een Kees Houttuin, die voor elke thuiswedstrijd bij iedereen het officiële programma à raison van 1 gulden breed lachend door de strot duwt. Op een keer benaderde Kees met een gezicht als een houtwurm het onlosmakelijke duo Duyvis&Dekker. Kees had pijn, dat kon je zien. Toen Duyvis en Dekker, prominente leden van de vijfde colonne trouwens, vroegen wat er aan scheelde, kregen zij het ontwapenende antwoord: “Ik moet aan de steunzolen”. Die middag kon voor de heren Dekker en Duyvis natuurlijk niet meer stuk. Het zijn van dit soort hilarische gebeurtenissen die voor eeuwig in je geheugen staan geprent. Net zoals die glorieuze 7e juni 1980, toen de wethouders Theun van Dam en Wim Nieuwenhuijse sportpark De Kalverhoek openden. Na elf verhuizingen kreeg de club eindelijk vaste voet op de wereldbol met een clubhuis waar je u tegen zegt en een tribune, die voor 85.000 gulden en veel vrijwilligerswerk werd neergezet. Hier, in de polder, moesten er voor ZCFC wel gouden jaren volgen. De contributie werd voor spelende senioren naar f 140.- opgekrikt, de klaverjascompetitie kreeg er met het nieuwe commissielid Han de Jong (alias Hajo) een echte teamspeler bij en de trainingsavonden werden druk bezocht. Helaas stond de barploeg met de armen over elkaar, want de heren selectiespelers laafden zich niet aan het gerstenat, maar aan liters melk. Ook toen al merkte president Piet van der Brugge op dat scheidsrechters van een uitstervend ras waren. Met de sponsoring ging het wel goed. Sabra, het eethuisje van Ab Laks, adverteerde in de Goal. Ab Laks was een geweldige linksbuiten, één van de weinige ZCFC’ers die het betaalde voetbal haalden. In 2005 overleed hij, pas 58 jaar jong. Anderhalf jaar daarvoor brachten we zijn tweelingbroer Gep, die minstens zo veel kwaliteiten als Ab had, naar zijn laatste rustplaats.